کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک درمان انتخابی بیماران با سنگ صفراوی علامت دار است . در این مطالعه کله سیستکتومی لاپاراسکوپیک در مقایسه با روش باز و عوارض آن بررسی شده است . این مطالعه از نوع آینده نگر Parallel Outcome و از خرداد 1376 لغایت آذر 1378 بر روی 140 بیمار که به علت کله سیست حاد یا مزمن یا کولیک صفراوی کاندید عمل جراحی بودند انجام شد . بیماران به دو گروه 70 نفری تقسیم شدند که در گروه اول با روش باز (14 مرد و 54 زن) و گروه دوم با روش بسته (12 مرد و 58 زن) تحت عمل جراحی توسط یک جراح قرار گرفتند. عوارض کلی تنفسی پس از عمل در روش باز بیش از 2 برابر روش بسته و آسیب به مجاری صفراوی در هر دو گروه یکسان بود( 4/1%) . میانگین مدت زمان بستری در روش باز  1.90±4.08 روز و در بسته 0.23±1.05 روز بود(p>0.001). 2.8بیماران در روش بسته عفونت زخم داشتند و یک مورد از گروه لاپاروسکوپی خونریزی زیرجلدی داشت . با توجه به نتایج مطالعه کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک یک روش درمان مؤثر و بی خطر که برای بیماران با سنگ کیسه صفرا باید مد نظر داد.

انفارکتوس میوکارد از شایعترین عوامل مرگ و میر در اکثر کشورها و درکشور ما نیز مهمترین عامل است.  یکی از مهمترین پیشرفتها در زمینه مراقبت از بیماران مبتلا به  MIحاد ، تجویز داروهای حل کننده لخته خون کرونر ) ترومبولیتیک تراپی مانند استرپتوکیناز(  است. هرچه این مواد سریعتر به بیماران داده شود ، نتیجه‏بخش‏تر است. هدف ما از این مطالعه بررسی فاصله زمانی بین شروع درد انفارکتوس تا تجویز استرپتوکیناز ، مقایسه آن با زمانهای استاندارد ، بررسی علل تاخیر و در نهایت پیشنهادهایی جهت کم کردن این زمان بود. در این مطالعه ، 60بیمار با انفارکتوس حاد میوکارد (51 مرد با متوسط سنی 5/56 و 9زن با متوسط سنی4/64 ) که اندیکاسیون تجویز استرپتوکیناز داشته‏اند ، مورد بررسی قرار گرفتند. مدت زمان بین شروع درد تا رسیدن به اورژانس و مدت زمان ورود به اورژانس تا تجویز استرپتوکیناز و علل تاخیر در بیمارستان طبق پرسشنامه تکمیل شد. میانگین فاصله زمانی از شروع درد تا شروع استرپتوکیناز ،  157دقیقه بود. میانگین زمان شروع درد تا رسیدن به اورژانس 106دقیقه و میانگین زمان رسیدن به اورژانس تا تجویز استرپتوکیناز 51 دقیقه بود. در مطالعه ما سن و جنس تاثیر معنی‏داری روی زمان فوق نداشت. شایعترین علل تاخیر در مراجعه به بیمارستان ، عبارت بود از : فاصله مکانی زیاد و عدم دسترسی به وسیله نقلیه، اشتباه بیمار از نظر تشخیص درد ، اعزام از شهرستانها و خود درمانی بیماران بوده است و شایعترین علل تاخیر در بیمارستان ، شامل تاخیر کادر پزشکی ، تاخیر پرسنل و علل متفرقه بود لذا با آموزش به جامعه جهت تشخیص درد قلبی، فراهم کردن امکانات، آموزش کادر پزشکی و پیراپزشکی در برخورد سریع با بیماران ، می توان فاصله زمانی فوق را کاهش داد و بازدهی استرپتوکیناز را زیاد کرد.

زمینه و اهداف: انفارکتوس حاد میوکارد، یکی از شایعترین بیماریها در همه کشورها و اولین علت مرگ و میر در ایران محسوب می شود. برقراری مجدد جریان خون، درمانی موثر برای این بیماران است. درمان سریع بیماران مبتلا با داروی ترومبولیتیک باعث کاهش اندازه ناحیه انفارکته و خطر نسبی مرگ و میر بیمارستانی می شود. با توجه به این مساله هدف اصلی این مطالعه، تعیین و مقایسه مراحل زمانی سپری شده قبل از رسیدن بیمار به بیمارستان و در داخل بیمارستان جهت دریافت داروی ترومبولیتیک، در هر دو گروه دریافت کننده و دریافت نکننده استرپتوکیناز است.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی و مورد شاهدی، 150 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (ST Elevation MI, STEMI) بستری در بیمارستان شهید مدنی تبریز انتخاب و به دو گروه دریافت کننده و دریافت نکننده استریتوکیناز تقسیم شدند.یافته ها: متوسط فاصله زمانی پس از شروع حاد علایم تا تماس با آمبولانس یا خروج از صحنه حادثه در بیماران دریافت کننده بسیار کمتر از بیماران دریافت نکننده بود. در کمتر از %15 از بیماران فاصله زمانی پس از تماس با آمبولانس یا خروج از صحنه حادثه تا دریافت استرپتوکیناز زیر 90 دقیقه و در بیشتر از %90 بیماران فاصله زمانی پس از ورود به بیمارستان تا دریافت استرپتوکیناز بالای 30 دقیقه بوده است.نتیجه گیری: با توجه به تفاوت چشمگیری در فاصله زمانی قبل از رسیدن به بیمارستان در دو گروه دریافت کننده و دریافت نکننده و وجود اتلاف زمان زیاد در داخل بیمارستان، لزوم تجویز داروی ترومبولیتیک را قبل از رسیدن به بیمارستان یا در اسرع وقت پس از رسیدن به اورژان یادآوری می کند.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت داروهای ترومبولیتیک در درمان انفارکتوس حاد قلبی، این مطالعه در بیماران بستری در بخش CCU بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 79-1378 انجام و هدف آن تعیین میزان اثربخشی تزریق استرپتوکیناز (SK) در بیماران انفارکتوس حاد قلبی در مقایسه با سطح آنتی بادی SK، قبل و بعد از تزریق بود.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 45 بیمار مبتلا به تشخیص انفارکتوس حاد قلبی انجام شد. علایم کلینیکی، تغییرات الکتروکاردیوگرام و آزمایشات پاراکلینیکی بود. کیت الیزا جهت بررسی سطح آنتی بادی ضد SK در این مطالعه به روش علمی تهیه شد. با اندازه گیری موج Q در الکتروکاردیوگرام تاثیر استرپتوکیناز تعیین شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از بین 45 بیمار مورد مطالعه 35 نفر (77.7%) سطح آنتی بادی ضد SK پایین و 10 نفر (22.3%) سطح آنتی بادی بالا داشتند. در 8 نفر (22.9%) به دنبال تزریق SK موج Q تا سه روز بعد از تزریق ظاهر نشد اما در 27 بیمار باقی مانده هیچ تاثیر بالینی نداشت. در 27 بیمار (60 درصد) با سطح آنتی بادی ضد SK پایین و 10 بیمار (22.2 درصد) با سطح آنتی بادی ضد SK بالا تجویز استرپتوکیناز تاثیری بر موج Q نداشت. هیچ گونه مرگ و میری در طول مشاهده نشد. عوارض دارو شامل هیپوتانسیون (15.5 درصد)، خونریزی (9 درصد) و واکنش های آلرژیک (4.5 درصد) بود.نتیجه گیری و توصیه ها: سطح بالای آنتی بادی ضد SK در میزان پاسخ به SK تزریقی موثر است. چنانچه سطح آنتی بادی بالا باشد پاسخی در بیمار قلبی مشاهده نمی شود. با توجه به شیوع بالای عفونت های استرپتوکوکی در جامعه باید سطح آنتی باید ضد SK قبل از تزریق SK اندازه گیری شود. در صورتی که پایین تر از میزان استاندارد باشد داروی ترومبولیتیک مصرف شود در غیر این صورت توصیه می شود از سایر ترومبولیتیک ها جهت برقراری جریان خون در عروق کرونر استفاده شود.

سابقه و هدف: استرپتوکیناز یکی از داروهای ترمبولیتیک است که جهت برقراری جریان خون میوکارد در بیماران با انفارکتوس حاد قلبی که منعی جهت مصرف آن نداشته باشند، بکار می رود، و در کشور ما تنها داروی ترمبولیتیک در دسترس می باشد. عوارض متعددی از استرپتوکیناز گزارش شده است، ولی در مورد تاثیر آن روی عملکرد کبدی مطالعات اندکی همراه با گزارش موردی از ایکتر و پارگی خودبخودی کبد بعد از استرپتوکیناز وجود دارد، بنابراین این مطالعه جهت بررسی تأثیر استرپتوکیناز روی عملکرد کبدی در بیماران با انفارکتوس حاد قلبی طراحی شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه کار آزمایی بالینی، 68 بیمار (42 مرد، 26 زن) با میانگین سنی 8±56 سال که با تشخیص انفارکتوس حاد قلبی در بخش سی سی یو بیمارستان علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان بستری شدند مورد بررسی قرار گرفتند. 45 بیمار در گروه A که اندیکاسیون دریافت استرپتوکیناز داشته و به صورت انفوزیون دوز واحد 1500,000 واحد استرپتوکیناز در مدت یک ساعت دریافت کردند, و 23 بیمار گروه B (گروه کنترل) که به علت منع مصرف، استرپتوکیناز دریافت نکردند. دو گروه از نظر میانگین سنی و توزیع جنسی و سایر داروهای مصرفی در طی مدت بستری تفاوتی نداشتند. در تمامی بیماران در زمان بستری و 48 ساعت بعد و زمان ترخیص (7 روز بعد از بستری) و 30 روز بعد آنزیم های کبدی ALT,AST و بیلی روبین توتال و مستقیم و آلکالین فسفاتاز اندازه گیری شد. بیماران با سابقه بیماری کبدی و بیماران با شوک کاردیوژنیک و نارسایی قلبی، سن بالای 75 سال و سابقه سکته های مغزی در 6 ماه گذشته از مطالعه حذف شدند. یافته ها: در گروه دریافت کننده استرپتوکیناز، 6/46% بیماران افزایش ترانس آمینازهای کبدی بیش از 2 برابر طبیعی را در 48 ساعت بعد از دریافت استرپتوکیناز نشان داد. 3/33% بیماران افزایش سه برابر ترانس آمینازهای کبدی در مقایسه با مقادیر پایه زمان بستری داشتند. در گروه کنترل 2 بیمار (7/8%) افزایش دو برابر آنزیم های کبدی و 1 بیمار (3/(%4 افزایش سه برابر ترانس آمینازهای کبدی داشتند، که با استفاده از آزمون دقیق فیشر این افزایش ترانس آمینازهای کبدی در گروه دریافت کننده استرپتوکیناز به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (P=0.007).نتیجه گیری: ترمبولیتیک تراپی با استرپتوکیناز سبب اختلال حاد عملکرد کبدی بدون ایجاد یرقان می شود و افزایش آنزیم های کبدی تا میزان 2 الی 3 برابر بطور شایع دیده می شود.

تشخیص و درمان به موقع بیماران مبتلا به حمله حاد قلبی به طرز چشمگیری پیش آگهی آنان را بهبود می بخشد. این مطالعه با هدف برآورد نسبت بیماران دارای تاخیر از هنگام وقوع علایم تا مراجعه به بیمارستان انجام شد و عوامل مرتبط با تاخیر نیز مورد بررسی قرار گرفت.در این مطالعه 95 بیمار که با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات مورد بررسی بیماران شامل علایم حمله در آنان، زمان مراجعه به بیمارستان پس از آغاز علایم و علت تاخیر در مراجعه در صورت رسیدن به بیمارستان پس از 3 ساعت از وقوع علایم پس از اخذ رضایت آنان در پرسشنامه های مربوطه درج گردید و تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم افزار SPSS 16 انجام شد.مردان 76.8 درصد از بیماران مورد مطالعه را تشکیل می دادند. میانگین سنی افراد 60.4±1.1 سال بود. نیمی از بیماران بعد از گذشت 9 ساعت از شروع علایم به بیمارستان مراجعه کرده بودند و تاخیر بیش از 3 ساعت در 70 درصد از بیماران مشاهده شد. عوامل خطر برای تاخیر در مراجعه به بیمارستان عبارت بودند از فقدان تعریق به عنوان یکی از علایم بیماری، وقوع علایم در نیمه شب تا صبح زود، فقدان سابقه قبلی از بیماری قلبی، مراجعه به پزشک عمومی، شروع تدریجی علایم و سطح تحصیلات پایین که همگی دارای اثر مستقل و معنی داری در تحلیل چند متغیره با روش رگرسیون لجستیک بودند.به عنوان یک نتیجه گیری کلی می توان گفت آموزش عمومی و سعی در شناساندن بهتر بیماری و علایم آن خصوصا به افراد در معرض خطر و افرادی که از سطح تحصیلات پایین تری برخوردار هستند به شناخت بهتر نشانه ها و کاهش زمان مراجعه منجر خواهد شد.

پیش زمینه و هدف: انفارکتوس حاد میوکارد با بالا رفتن قطعه ST در ECG (STEMI) کشنده ترین فرم سندرم حاد کرونری است که در پاتوفیزیولوژی آن تشکیل لخته روی پلاک آترواسلکرزیس درون رگ کرونری قلب نقش به سزایی دارد. در همین راستا درمان های برقرار کننده پرفیوژن مجدد خون مانند تجویز استرپتوکیناز در صورتی که به موقع و سریع برای بیمار شروع شده باشد نقش به سزایی در کاهش مرگ و میر ناشی از STEMI به دنبال خواهد داشت. مطالعه حاضر با هدف تعیین فاصله زمانی ورود بیمار به اورژانس تا شروع استرپتوکیناز در بین مراجعه کنندگان به مرکز قلب آیت اله طالقانی ارومیه طراحی و اجرا گردید.مواد و روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی در نیمه اول سال 1381 در بیمارستان آیت اله طالقانی ارومیه انجام شد. از مجموع 108 بیماری که در آن مقطع زمانی باتشخیص STEMI تحت درمان با استرپتوکیناز SK قرار گرفتند، در مجموع 93 بیمار دارای شرایط ورود به مطالعه بودند. ابزار دریافت اطلاعات از طریق چک لیست که با استفاده از دفاتر اورژانس و پرونده بیماران و گزارش پرستاری تکمیل گردیده است. جهت مقایسه میانگین ها از آزمون تی- استودنت و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.نتایج: از مجموع 93 بیمار مورد مطالعه، 77 نفر (82.7%) مرد و 16 نفر (17.3%) زن با متوسط سنی 56.5 سال بودند زمان متوسط ورود بیمار به بیمارستان تا شروع استرپتوکیناز حدود 9.75±89.25 دقیقه بود. این زمان برای مردان 92.16±86.5 و برای زنان 13.5±109.2 دقیقه بود که اختلاف بین دو گروه جنسی از نظر آماری معنی دار بود (f=63.79 89pv<0.0001) این زمان برای بیماران اعزامی 86±10.74 دقیقه و برای بیماران غیر اعزامی 96.75±16 دقیقه محاسبه شد. اختلاف بین دو گروه از نظر آماری معنی داری بود. (f=107.2 pv<0.0001)بحث: با توجه به محاسبه زمان در این مطالعه مشاهده می شود که میانگین مدت زمان فوق در مقایسه با زمان مورد قبول معتبر علمی جهان که زمان Door–to-Needle-Time را تا 30 دقیقه قابل قبول می دانند حدود سه برابر بیشتر است در ضمن این زمان برای زنان بیشتر از مردان، برای افراد مسن بیشتر از افراد جوان تر در بیماران غیر اعزامی بیشتر از بیماران اعزامی بود. عوامل مختلفی مانند عوامل مربوط به پرسنل، عوامل محیطی، فیزیکی، عوامل مربوط به بیمار، عوامل مربوط به پزشک و پاره ای از عوامل متفرقه در طولانی شدن زمان ها موثر است که هریک قابل بحث و پیگیری است.

هدف از این مطالعه، بررسی اثرات استرپتوکیناز بر عوارض و مرگ و میر در بیماران مبتلا به انفارکتوس تحتانی همراه با انفارکتوس بطن راست است. به این منظور از فروردین سال 1372 تا اسفند سال 1376، کلیه بیماران با انفارکتوس تحتانی که به بیمارستان شهید دکتر بهشتی شهرستان زنجان مراجعه نمودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیمارانی که بالا رفتن قطعه ST بیشتر یا مساوی 1mm در لیدهای V4R و V3R داشتند، در این مطالعه جای گرفتند. 130 بیمار انفارکتوس بطن راست داشتند، که 37 بیمار (28.5%)، تحت درمان با استرپتوکیناز قرار گرفتند و 93 بیمار (71.5%) در درمانشان از این دارو استفاده نشد. درمان بوسیله استرپتوکیناز، شیوع دیلاتاسیون دهلیز و بطن راست را کاهش داد. پس از درمان با این دارو، شیوع بلوک شاخه ای راست از 2.2% به صفر رسید و شیوع آریتمی ها نیز کاهش یافت به گونه ای که شیوع بلوک دهلیزی بطنی از 22.6% به 5.4% رسید. به دنبال مصرف استرپتوکیناز شیوع شوک کاردیوژنیک از 7.5% به 2.7% کاهش یافت، ولی مصرف این دارو در بیمارانی که سابقه هیپرتانسیون داشتند و پس از انفارکتوس بطن راست دچار هیپوتانسیون شده بودند، موجب افزایش شیوع شوک کاردیوژنیک تا 50% گردید. درمان با استرپتوکیناز موجب کاهش شیوع عوارض پس از انفارکتوس، در بیماران با انفارکتوس بطن راست گردید. و تنها شیوع انفارکتوس مجدد و آنژین پس از انفارکتوس، به دنبال مصرف این دارو، افزایش یافت. شیوع خونریزی داخل مغزی و گوارشی، پس از درمان با این دارو افزایش یافت. درمان با استرپتوکیناز شیوع دیس فانکشن سیستولیک بطن راست و بطن چپ را کاهش داد. و در مقابل شیوع EF≥%55 را از 42% به 56.7% افزایش داد. بنابراین به دنبال درمان با این دارو، درصد بیشتری از بیماران EF≥%55  داشتند. درمان با استرپتوکیناز موجب کاهش مرگ و میر در بیماران با انفارکتوس بطن راست از 22.6% به 2.7% گردید. درمان با این دارو بر طول مدت بستری بیماران تاثیری نداشت.

‏‏‏‏‏زمینه و هدف: انفارکتوس قلبی یکی ازشایع ترین بیماری های قلبی در تمام کشورها است. میزان مرگ و میر مبتلایان به این بیماری حدود 30 درصدمی باشد. برقراری مجدد جریان خون کرونری مسدود شده نقش بسزایی در کاهش مرگ و میر و کیفیت زندگی بیماران متعاقب انفارکتوس حاد میوکارد به عهده دارد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر سرعت تزریق استرپتوکیناز در بیماران انفارکتوس قلبی حاد بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی بیمارستان امام خمینی می باشد.روش کار: مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی و با هدف مقایسه تاثیر کارایی استرپتوکیناز وریدی در تزریق آهسته و تسریع شده انجام گرفت که شامل دو گروه شاهد (تزریق یک ساعته یا آهسته وریدی) و مورد (تزریق تسریع شده 30 دقیقه ای وریدی) بودند. حجم نمونه 100 نفر، در هر گروه 50 نفر تعیین و روش نمونه گیری تصادفی بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که با مراجعه به پرونده بیمار و مطالعه نوار قلبی، اکو قبل و بعد از تزریق جمع آوری گردید. برای تمام بیماران که معیارهای ورود را داشتند پس از رضایت کتبی، استرپتوکیناز (SK) یک و نیم میلیون واحد داخل ورید تزریق گردید و عوارض حین و بعد از تزریق توسط پژوهشگر دیگری مشاهده و ثبت گردید و نوار قلبی، اکو و جواب آزمایشات بعد از ترخیص بیمار از روی پرونده بررسی و ثبت گردید. داده ها پس از جمع آوری در نرم افزار SSPS وارد و با استفاده میانگین و انحراف معیار وآزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتیجه پژوهش در مورد برقراری مجدد جریان خون کرونری نشان داد که در نوار قلبی بیشتر افراد دریافت کننده SK در هر دو گروه شاهد و مورد به ترتیب 60 درصد و 84 درصد ارتفاع قطعه ST کاهش یافته است وازنظر آماری بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد. در مورد عوارض ناشی از سرعتتزریق که ازافراد مبتلا بهMIدریافت کننده SK درهر دو گروه شاهد و مورد به ترتیب 46 درصد و 56 درصد دچار عوارض وازمیان عوارض تزریق SK، عوارض قلبی در دو گروه به ترتیب 30و 38 درصد، عوارض آلرژیک 32و 22 درصد و عوارض خونی 32 و 22 درصد بود که از نظر آماری بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری:باتوجه به نتایج این مطالعه می توان باتزریق تسریع شده (30 دقیقه ای) SK در بهبود و برقراری مجدد جریان خون کرونری به بیماران MI کمک کرد.

اهداف: رشد روزافزون سکته حاد قلبی دلیل اصلی نیاز این بیماران به خدمات اورژانس است. مجامع معتبر علمی ترومبولیتیک های مختلف از جمله استرپتوکیناز را برای مقابله تجویز کردند. با توجه به اهمیت مصرف سریع این دارو، پژوهش حاضر با هدف بررسی فاصله زمانی ورود بیمار مبتلا به سکته حاد قلبی به بیمارستان و تزریق استرپتوکیناز توسط پرستاران اجرا شد.روش ها: پژوهش حاضر مطالعه ای توصیفی - مقطعی است که روی کلیه بیماران (150 نفر) سکته حاد قلبی بستری در بخش سی سی یو بیمارستان استاد مطهری جهرم طی سالهای 1385 تا 1387 که طبق برانوالد داروی استپتوکیناز دریافت کردند، انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه ای محقق ساخته مبتنی بر اهداف پژوهش بود. تجزیه و تحلیل آماری توسط آزمون های پارامتریک و غیرپارامتریک با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت.یافته ها: از کل بیماران، 12 نفر (8%) در روز اول بعد از سکته حاد قلبی فوت نمودند. 18 نفر (12%) نیز دچار ادم حاد ریه شدند. میانگین کسر جهشی بیماران پس از سکته حاد قلبی 8.81±46.15 بود. میانگین زمان ورود بیمار تا مصرف داروی استرپتوکیناز 420.35±190.33 دقیقه بود. بین متغیرهای «تعداد روز بستری/زمان ورود تا تزریق» مصرف داروی استرپتوکیناز (0.001=Sig؛ p<0.01) و بین متغیرهای «کسر جهشی بیمار/زمان ورود تا تزریق» مصرف داروی استرپتوکیناز (0.007=Sig؛ p<0.05) به کمک آزمون آماری پیرسون ارتباط معنی دار آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: میانگین زمان تزریق داروی استرپتوکیناز در مطالعه حاضر نسبت به استاندارد بین المللی (30 دقیقه)، 2 ساعت و 40 دقیقه بیشتر است، که باید مورد توجه مدیران پرستاری بیمارستان واقع شود.